Maandagavond ging ik nog eens naar de cinema.
Waar? In ieders (de mijne) favoriete bioscoop Cinema Albert in Dendermonde.
Ze plaatsten daar voor de derde - en voorlaatste - keer Lady Bird op het programma.
Ik denk dat België zowat het laatste land ter wereld is waar deze film in de zalen kwam, zijnde 4 april. Hij werd namelijk al voor enkele Oscars genomineerd en dat wil zeggen dat een groot stuk van de wereld (of toch de VS) deze film al lang voor februari te zien kreeg zodat hij genomineerd kon worden. Elk jaar is er wel zo'n film die genomineerd geraakt en waar wij hier nog niet eens (legaal) naar kunnen kijken hebben. Frustrerend...
Maar dat is nu goedgemaakt, want ik heb deze mooie coming of age film van Greta Gerwig eindelijk kunnen bekijken.
Lady Bird (ofte Christine, zoals ze door haar ouders werd genoemd) zit in het laatste jaar van het middelbaar en moet zich gaan aanbieden bij de universiteiten waar ze wil gaan studeren. Haar moeder zou haar het liefst in Californië zien studeren omdat dat lekker dicht bij huis is en Lady Bird toch niet zo'n hoogvlieger op school is. Maar zij zelf ziet dat anders: ze wil weg uit Sacramento en uit Californië. Weg naar de Oostkust waar kunstzinnige mensen een thuis vinden en ze denkt haar plaats te zullen vinden.
Tussendoor is ze ook een typische tiener, zo eentje die zichzelf heel bijzonder en origineel vindt, maar in werkelijkheid helemaal hetzelfde is als alle anderen. Want iedereen is op zoek naar zichzelf op die leeftijd en doet dat op de meest domme manieren.
Grote aantrekkingskracht van de film is Saoirse Ronan als Lady Bird, maar het was toch vooral Laurie Metcalf als haar moeder die bij mij een snaar wist te raken. Net als LaVona, Tonya's moeder in I, Tonya, is ze een memorabel personage, maar het verschil tussen die twee is wel dat Lady Bird's moeder alles uit liefde doet, waarbij LaVona gewoon een monster is.
Daarnaast was de tijdsperiode waarin de film zich afspeelt heel herkenbaar. Greta Gerwig koos in haar scenario bewust voor het begin van de 21ste eeuw, een tijd waarin gsm's nog niet overal verspreid waren en er van sociale media nog niet eens sprake was. Ik was toen wat ouder dan Lady Bird in de film, maar het was toch een feestje van herkenning. Op een bepaald moment heeft ze zelfs schoenen aan die ik toen ook had! De nostalgie...
Ik gaf in het begin al aan dat dit een mooie coming of age film was. Het is een aanrader voor iedereen die ooit tiener is geweest en voor zichzelf een toekomst droomde die niet in de lijn van haar/zijn ouders lag.
't Is gewoon een juweeltje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten