In maart probeerde ik de hele maand in de cinema te geraken, maar door omstandigheden lukte dat maar niet...
En toch wou ik absoluut één bepaalde film zien: I, Tonya, het nogal naar fictie overgebrachte levensverhaal van Tonya Harding dat overladen werd met prijzen - vooral voor Allison Janney dan - en met Margot Robbie als Tonya.
Afgelopen zaterdag belandde ik dan toch in de bioscoop en kon ik eindelijk deze film bekijken.
We krijgen hier het leven van Tonya Harding te zien, tot het moment van "het voorval" en de rechtszaak die er op volgt.
Daarbij wordt gebruik gemaakt van "interviews" 20 jaar na datum met de betrokkenen en ik moet bekennen dat ik Margot Robbie in eerste instantie niet eens had herkend...
Als je de film moet geloven, heeft Tonya Harding er een heel hard leven op zitten. Ze werd door haar dominante en compleet geschifte moeder in de schaatswereld geduwd terwijl ze eigenlijk een redneck familie waren met nauwelijks een nagel om... je weet wel. Heel duidelijk wordt dit wanneer de kleine Tonya aan wedstrijden gaat meedoen en haar coach meedeelt dat ze een bontmantel nodig heeft. De oplossing van de familie Harding? Tonya gaat met haar vader op konijnen jagen in het bos en met genoeg konijnenvellen kan je ook een bontjas maken.
En zo zitten er nog ronduit hilarische momenten in de film die voortkomen uit de achtergestelde positie van Tonya. Maar naast de humor is het ook een heel harde film: het aantal oorvijgen (die zijn nog het minste) en het geweld dat ze moet doorstaan, tarten gewoon de verbeelding. In haar jeugd is het haar moeder die constant met haar losse handjes wappert en het mag dan ook niet verwonderen dat haar eerste liefje en later man na een tijd er ook op los begint te slaan.
Komt daar bij dat ze in de schaatswereld scheef bekeken wordt omdat ze er niet uit ziet (ze moet haar eigen schaatspakjes maken en heeft een vreselijk kapsel en make up) en omdat ze niet de juiste muziek uitkiest. Zo schaatst ze in plaats van op klassieke muziek op ZZ Top...
En dan komt uiteindelijk "het voorval": haar idiote intussen ex-man smeedt met zijn nog idiotere beste vriend een plannetje om Tonya's grootste rivale Nancy Kerrigan van de titel af te houden. Twee nog grotere idioten voeren het plannetje uit en Kerrigan wordt op de knie geslagen met een ijzeren staaf en is een tijdje buiten schaatsstrijd, zodat niets Tonya nog in de weg staat om kampioene te worden.
Moet het nog gezegd? Dit is gewoon een schitterende film.
Je hebt de zwarte humor, het overdadige geweld en acteerprestaties om u tegen te zeggen. Margot Robbie schittert als Tonya Harding en je gelooft het echt dat zij het is die over het ijs glijdt. En die prestatie was dan weer in handen van cameraman Nicolas Karakatsanis, een Belg die het aan het maken is in Hollywood - een beetje nationale trots is hier echt op zijn plaats.
Allison Janney als moeder Harding mag zeker ook niet vergeten worden. Zij speelt de pannen van het dak als de hoogst antipathieke LaVona (die naam alleen al!) en verdiende echt elke prijs die ze voor deze rol binnenhaalde.
Ga dit gewoon zien, zolang hij nog speelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten