720 p.
Vertaald als: Een klein leven
Ik ga er eens aan beginnen...
Dit boek werd al twee weken geleden uitgelezen, maar ik kon er mijn gedachten maar niet over samenrapen. En ik ben er nog niet zeker van dat dat nu ook het geval zal zijn.
In A little life volgen we vier vrienden die elkaar kennen sinds hun tijd aan de universiteit: JB de kunstenaar, Malcolm de architect, Jude de advocaat en Willem de acteur. Ja, de jobbeschrijving staat er omdat dat voor een groot stuk de persoonlijkheid en eigenheid van de personages bepaalt.
Belangrijkste van die vier in het boek is Jude, die vreselijke geheimen uit zijn jeugd meedraagt en in zijn volwassen leven naast psychologische problemen ook heel wat fysieke ongemakken moet verduren. Maar wat is er juist allemaal met hem gebeurd en hoe komt het bijvoorbeeld dat hij zo'n problemen met zijn benen heeft?
We volgen de vier vrienden - maar dus vooral Jude - gedurende zo'n 40 jaar. Ze wonen allemaal in New York in een niet nader bepaalde periode (er is geen enkele verwijzing naar een historisch feit, ze gebruiken gsm's en computers, maar daar word je ook niet wijzer van). Op zich is dat niet zo erg, want het gaat hem hier meer over wat zich innerlijk afspeelt dan wat er in de buitenwereld gebeurt.
En er speelt zich heel wat af...
Nu had ik wel een klein probleempje: de eerste 170 pagina's van dit mastodont van 720 bladzijden las ik al anderhalf jaar geleden en nu het voor de leesgroep werd gelezen, had ik geen zin om weer van voor af aan te beginnen. Vandaar dat ik niet meer wist wat er juist met Willems broer Hemming aan de hand was of wie Ana nu weer was waaraan Jude dikwijls terugdenkt. Die stukken ben ik dus moeten gaan herlezen, rijkelijk laat omdat die namen maar terugkwamen en ik in het duister aan het tasten was.
Maar dat zijn kleine ongemakken. Toch vergeleken met wat Jude allemaal overkomt. Sommige mensen zullen zijn lijdensweg (want dat is het) overdreven vinden, maar ik kon er wel weg mee. Het moest voor mij niet allemaal even geloofwaardig zijn, ik verstond waar het verhaal naartoe ging en dat was voor mij voldoende.
En ja, ik begrijp Jude tot op zekere hoogte. Sommige lezers vonden alles overdreven en verketterden het personage omdat hij een grote onwil om hulp te aanvaarden aan de dag legt. Maar dat is juist helemaal in karakter, zeker voor iemand die al zoveel heeft meegemaakt. En dan kan je vrienden en de liefde vinden, de vrees dat je niet genoeg bent, zal steeds bestaan...
Ik heb niet zitten huilen met dit boek (geen bleiter zijnde), maar ik heb het wel hier en daar moeilijk gehad. Een paar keer slikken en dat was dan ook weer voorbij. A little life wist mij dus zeker te raken, het was voor mij helemaal geen gevoelloze opsomming van gruwelijke feiten die sommigen er van maken.
En dan nog iets over de cover... Wie het boek kent, weet al dat de cover hierboven niet de reguliere cover is. En ik heb het boek héél bewust met bovenstaande cover gekocht omdat ik van de andere ronduit misselijk word. Ik heb zelden een boekcover meegemaakt die zo'n sterke reactie bij mij had en ik zag het dan ook niet zitten om die in huis te halen. Gelukkig heb je in het Engels meestal ook een andere cover waar je uit kan kiezen en ik ging dus voor de nietszeggende New Yorkse appartementen.
Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik na het lezen van het boek de cover en de foto (The orgasmic man van Peter Hujar) heb leren appreciëren. En hij past ook echt bij het boek. Maar hem in huis halen? Nee, nog steeds niet.
Vier sterren voor deze tour de force van Hanya Yanagihara. Daarna was het tijd voor wat lichter werk om te bekomen.
En ok, deze "bespreking" doet helemaal geen recht aan het boek, maar het lukt me niet om er iets coherent over te schrijven. Hoe zeer ik dat ook zou willen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten