Filmfestival betekent ook: thuis film kijken en als je een vrij momentje hebt nog een filmpje in de bios meepikken.
Ik begon in de voormiddag met het bekijken van M: eine Stadt sucht einen Mörder, als voorbereiding op de filmfestivalfilm die ik in de namiddag zou zien, en die ik toevallig nog onbekeken in mijn dvd-kast had staan.
Het verhaal: er waart in Berlijn een kindermoordenaar rond die tot nu toe ongrijpbaar bleef. De mensen leven in angst en de politie weet ook niet meer welke aanpak juist is. Ze houdt dan maar grondige razzia's in louche wijken en bars en dat werkt op de zenuwen van de spilfiguren uit de onderwereld. Deze laatsten beslissen om zélf op zoek te gaan naar deze moordenaar, omdat hij hun zaken verstoort door al dat politiegeweld. En ze weten hem op het spoor te komen...
Een spannende film, zonder meer, je blijft gewoon kijken tot het eind. Zelfs al is het een gerestaureerde versie waarin sommige scènes niet eens geluid lijken te hebben en waardoor de aandacht wat kan verslappen.
Grote aantrekkingskracht is de sprekende kop van Peter Lorre die de kindermoordenaar speelt. Hij komt sporadisch in beeld in het begin van de film, meestal zelfs gewoon als schaduw die een kind aanspreekt, maar eens volledig bekend is dat hij de dader is, kan je niet anders dan dat geloven. Met zijn uitpuilende ogen, lijzige stem en griezelige grijns is hij ideaal gecast voor deze rol.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik wat informatie over hem opzocht en bleek dat hij eveneens in The Maltese falcon meedeed, een film die ik enkele weken geleden zag en eerlijk, hij viel mij daar ook al op, maar hij zag er echt compleet anders uit...
Fritz Lang
Lang zat in die tijd een beetje gewrongen met zijn nieuwe project: hij had er namelijk geen en iedereen zat hem te porren om aan iets nieuws te beginnen. En dan stuit hij in de krant op artikelen over de Vampier van Düsseldorf, een seriemoordenaar die vrouwen vermoordt en hun bloed drinkt. Lang neemt meteen de trein naar Düsseldorf en begint zich in het politieonderzoek in te mengen. Dat wil zeggen, hij kent de commissaris die zich met de zaak bezig houdt en mag meekijken wanneer ze iets ontdekken. Deze zaak zal hem inspiratie geven voor zijn nieuwe film (en de rest is geschiedenis).
De film maakt gebruik van fragmenten uit M: eine Stadt... en ander beeldmateriaal uit die tijd, naast natuurlijk de nieuwe beelden van de acteurs die Lang en co spelen. Vandaar dat de film ook in zwart/wit gedraaid werd. Het was een goeie zet van mezelf om eerst de film van Lang te zien vooraleer ik dit docudrama bekeek. Op die manier kon ik alle fragmenten (beeld én geluid) goed plaatsen en dat gaf toch echt wel een meerwaarde bij het bekijken van deze Fritz Lang.
In Duitsland kan je trouwens een dvd-box kopen waar beide films in zitten. Kwestie van alles netjes bij elkaar te hebben he.
Daarna - ik had toch nog tijd in mijn dag - trok ik naar de Sphinx om naar The beguiled te gaan kijken.
The beguiled is de nieuwe worp van Sofia Coppola en speelt zich af tijdens de Amerikaanse burgeroorlog.
Miss Martha (Nicole Kidman) is de directrice van een meisjesinternaat in het Zuiden en op een dag vindt een van de leerlingen een gewonde noordelijke soldaat (Colin Farrell) in het bos. Ze laat hem tegen haar zin binnen in huis om hem te verzorgen, maar wil liefst dat hij zo snel mogelijk terug verdwijnt.
Maar een man in een kippenhok kan de boel serieus overhoop gooien... Er is natuurlijk de kleine Amy die hem vond en hem adoreert zoals alleen een kind kan doen. Miss Martha heeft ook zo haar gevoelens en medelerares Miss Edwina (Kirsten Dunst) maakt zelfs gewoon avances naar hem toe. Maar het is de jonge Alicia (Elle Fanning) die het het verste brengt en de man zelfs in haar bed krijgt.
Onderdrukte gevoelens en seksueel verlangen, het is nooit een goede combinatie...
De film baadt in pastelkleuren, wat scherp afsteekt tegen de realiteit van die periode. Soldaten passeren geregeld voorbij hun hek en het is steeds maar de vraag wat ze met hun gewonde soldaat zullen doen.
Maar eerlijk? Ik vond het niet echt een hoogvlieger. Een leuk tussendoortje, maar meer ook niet. Misschien moet ik eens de versie uit 1971 gaan opsnorren, waarin Clint Eastwood de gewonde soldaat speelt. Naar het schijnt is dat de superieure versie.
En nog een pijnpuntje: de film wordt gedragen door vrouwen/meisjes met slechts 1 mannelijke rol van belang, maar wiens naam verschijnt als eerste in beeld als de film begint? Twee keer raden en 't was niet Nicole Kidman...
Ik vond M. echt zo'n creepy film. Ik had verwacht dat het niet zo eng zou zijn en was verbaasd dat zo'n oude film - om het even kort door de bocht te zeggen - mij nog zoveel kippenvel wist te bezorgen. Dat fluitende liedje OMG...
BeantwoordenVerwijderenIk weet al langer dat er echte pareltjes tussen die bijna oeroude films zitten ;)
VerwijderenEn inderdaad, het fluiten kruipt echt onder de huid...