269 p.
Vertaald als: Weg naar huis
Of hoe een boek compleet verkeerd in de markt gezet wordt...
In de korte inhoud krijg je het volgende te lezen:
Effia and Esi: two sisters with two very different destinies. One sold into slavery; one a slave trader's wife. The consequences of their fate reverberate through the generations that follow. Taking us from the Gold Coast of Africa to the cotton-picking plantations of Mississippi; from the missionary schools of Ghana to the dive bars of Harlem, spanning three continents and seven generations, Yaa Gyasi has written a miraculous novel - the intimate, gripping story of a brilliantly vivid cast of characters and through their lives the very story of America itself. Epic in its canvas and intimate in its portraits, Homegoing is a searing and profound debut from a masterly new writer.
Om te beginnen al die twee "zussen": Effia en Esi weten niet van elkaars bestaan af, ze zouden even goed twee vreemden voor elkaar kunnen zijn. Nu wordt het voorgesteld alsof ze uit elkaar gerukt worden doordat de ene in Afrika blijft en de andere naar Amerika wordt verscheept. Meer drama dan nodig is.
De roman is door deze "vondst" opgedeeld in een eigen structuur: om en om wordt een verhaal verteld over een nakomeling van de ene keer Effia en de andere keer Esi, waardoor het boek eerder een collectie kortverhalen wordt dan een echte roman. Er is wel steeds de verwijzing naar het vorige verhaal, maar ze konden eigenlijk allemaal op zich staan.
En eerlijk? Effias bloedlijn kon mij maar matig boeien. Haar half blanke / half zwarte zoon gaat uiteindelijk terug in het Afrikaanse dorp wonen en daarna is het verhaal na verhaal hetzelfde: we zitten in onze hut, verbouwen gewassen en gaan een beetje vechten; is het niet tegen de Engelsen, dan wel tegen een andere stam. Er verandert daar gewoon niets...
Esis bloedlijn in Amerika daarentegen is heel wat interessanter: een paar verhalen in slavernij, de afschaffing hiervan en de moeilijkheden die zwarte mensen blijven hebben in de jaren/eeuwen die daar op volgen. Vooral het verhaal van H was zwaar de moeite en vond ik het beste uit het hele boek.
Grappig (nu ja) is wel dat hoewel er blank bloed in Effias bloedlijn komt, de nakomelingen weer zwarter worden en dat het bij Esi juist omgekeerd is: er komt meer en meer blank bloed in de bloedlijn naarmate het boek vordert.
Het laatste verhaal wil dan de cirkel rond maken, maar komt heel gekunsteld en artificieel over, het was net alsof Gyasi niet goed meer wist hoe ze haar roman moest beëindigen.
Het boek heeft het afgelopen jaar al heel wat prijzen gewonnen en werd nog voor heel wat meer dingen genomineerd en dat begrijp ik niet echt... Zo schitterend geschreven is het niet, ik heb me echt door verschillende verhalen moeten sleuren om verder te lezen. Waarom men dan zo lyrisch doet over dit boek, versta ik helemaal niet. Zo waren er heel wat mensen teleurgesteld dat Homegoing niet genomineerd was voor de Bailey Prize of de Man Booker, maar daarvoor is het écht niet goed genoeg geschreven hoor...
Kunnen we het dan ook nog eventjes over de cover van het boek hebben? Deze Britse cover vind ik echt prachtig. Je vindt er elementen van beide continenten in terug en hij springt gewoon in het oog.
De Amerikaanse ademt eerder Afrika, maar blijft nog steeds de moeite. Maar dan die Nederlandse cover! Hoe gruwelijk lelijk kan je gaan?? 't Is niet omdat ik het een lelijk meisje (is het een meisje?) vind, maar covers met gezichten zijn in mijn ogen afschuwelijk, en al zeker als ze in zwart/wit zijn... Ik kan trouwens dat portret op geen enkele manier linken aan het boek, het is net alsof ze dachten: Afrikaanse auteur = Afrikaans kindje op de cover.
Ik gaf het boek drie sterren. Genereus en voornamelijk toe te schrijven aan het verhaal van H, want daarin bewijst Yaa Gyasi dat ze toch iets in haar mars heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten