Kijktip: Alien : Covenant

Wie Alien zegt, zegt Ellen Ripley.

En Ellen Ripley is gewoon de meest bad-ass science fiction lady die je kan vinden. Punt.
In maar liefst 4 films hield ze stand tegen de dreiging van de alien queen en haar almaar bizarder wordende gebroed.

Met Prometheus werd ons daarna een kijkje gegund in wat aan het verhaal van Ripley voorafging, met jammer genoeg heel wat weke personages onderweg.

Nu loopt Alien: Covenant in de zalen, het brugje tussen Prometheus en de Alienfilms.

En in tegenstelling tot Prometheus, krijgen we hier wél een sterke leading lady, eentje die zich zelfs naast Ripley mag opstellen, als je het mij vraagt.

We spreken 10 jaar na de feiten van Prometheus en zo'n 20 jaar voor Alien van start gaat.

Een ruimteschip met 2000 slapende kolonisten en bijna evenveel embryo's aan boord reist door de ruimte. Hun reis moet normaal gezien nog zo'n 7 jaar duren.

Degene die alles op het schip in goed banen leidt, is Walter, een androïde die een verbeterde versie is van David uit Prometheus.

Wanneer zich een mankement voordoet aan het schip, wekt Walter de bemanning om alles terug in orde te krijgen. Bij het ontwaken doet zich al een serieus ongeluk voor en dat zet meteen de toon. De bemanning - zelfs al hebben ze nog niets van de aliengruwel die hen te wachten staat, gezien - begint de reparaties in mineur. En vooral het personage Daniels (ze krijgt niet eens een voornaam, maar die heeft niemand blijkbaar) is het hardst aangeslagen.

Daniels wordt vertolkt door Katherine Waterston, die ik voor ze in Fantastic beasts and where to find them de rol van Tina vertolkte, nog nooit had zien acteren. Ze mag voor mij gaan voor een glanscarrière in SF en fantasy na het zien van deze twee films.



Terwijl de crew de reparaties doorvoert, ontvangen ze een signaal van een onbekende planeet. En stom als ze zijn, wijzigen ze de koers en gaan ze een kijkje nemen. Dat het daarna helemaal uit de hand loopt, is natuurlijk niet meer dan logisch...

Eens de film zich verplaatst naar de onbekende planeet, val je als kijker in een ware achtbaan van gruwel en actie. De ene scène na de andere worden facehuggers, chestbursters en andere lelijke aliens bevochten en verslagen, met ook heel wat slachtoffers in het kamp van de bemanning. En net als in de achtbaan, was mijn reactie toen de aftiteling begon: "Is het al gedaan?"

Versta mij nu niet verkeerd: ik heb genoten van alle blood and gore die op mij afkwamen, maar of dit nu de grote terugkeer van de alienfranchise was? Ik denk het niet. De film is een leuke aanvulling, maar daarom niet meteen noodzakelijk voor de rest van de reeks.

Dan nog wat positief nieuws: de film doorstaat met glans de Bechdeltest aangezien de bemanning voor bijna de helft uit vrouwen bestaat en ze - net als de mannen trouwens - vooral bezig zijn met het schip weer aan de praat te krijgen. Dat je daarnaast nog wat machopraat moet verduren wordt dan toch enigszins verzacht.

Qua diversiteit kunnen er ook punten uitgedeeld worden. Zoals gezegd is de ratio man/vrouw bijna gelijkwaardig, je hebt gekleurde medemensen in de mix en er is zelfs een homokoppel aan boord, zonder dat daar onnozel over gedaan wordt. Maar daar wrong voor mij dan weer net het schoentje: het leek wel of er alleen maar koppels aan boord van het schip waren. Niemand was duidelijk single en dan bloedt mijn single-hartje weer want waar moet ik mijzelf vertegenwoordigd zien in deze film als de koppeltirannie de bovenhand voert?

Soit, ga gerust kijken naar Alien: Covenant. Het is een degelijke actiefilm geworden met een degelijke leading lady en meestal is dat gewoon alles wat ik vraag.