389 p.
(Nog) niet vertaald
Van de achterflap:
THIS STORY BEGINS IN THE MOST UNFASHIONABLE OF GUTTERS.
IT'S A LOVE STORY, BUT NOT ONE YOU'D EXPECT.
IT IS A FAIRYTALE WITH A WICKED HEART.
It is the tale of two dreamers, abandoned in an orphanage where they were fated to meet. Here, in the face of cold, hunger and unpredictable beatings, Rose and Pierrot create a world of their own, shielding the spark of their curiosity from those whose jealousy will eventually tear them apart.
When they meet again, each will have changed, having struggled through the Depression, through what they have done to fill the absence of the other. But their childhood vision remains - a dream to storm the world, a spectacle, an extravaganza that will lift them out of the gutter and onto a glittering stage.
Toen op 8 maart de longlist van de Baileys Women's Prize for Fiction werd aangekondigd, waren er meteen een aantal titels die bij mij in het oog sprongen.
Eén van die titels was The Lonely Hearts Hotel van Heather O'Neill. De andere titels die mijn aandacht vingen: The Essex serpent van Sarah Perry, The power van Naomi Alderman en The dark circle van Linda Grant. De laatste twee wisten het ook tot de shortlist te schoppen, maar natuurlijk had ik tegen dan de twee niet langer genomineerde boeken gekocht...
Dat doet echter niets af aan hun kwaliteit en nu heb ik The Lonely Hearts Hotel uitgelezen en ben ik toch al een eindje gevorderd in The Essex serpent.
In The Lonely Hearts Hotel krijgen we het verhaal te lezen van de wezen Pierrot en Rose die opgroeien in een weeshuis waar het niet toegestaan is voor de kinderen om zich ook maar een moment goed te voelen. Ze zijn wezen, dus wat voor geluk verdienen zij?
Maar Pierrot en Rose hebben een bijzonder talent: hij kan wondermooi piano spelen en wanneer Rose op zijn muziek begint te dansen, lijkt de wereld stil te staan. De kinderen worden er dan ook op uit gestuurd om bij de gegoede burgers van Montreal hun kunstjes op te voeren tegen een vergoeding die natuurlijk helemaal in de zakken van het weeshuis verdwijnt.
Wanneer Pierrot op zestienjarige leeftijd wordt uitgekozen om de compagnon van een rijke oude heer te worden, scheiden hun wegen. De brieven die Pierrot naar Rose schrijft, worden door een jaloerse non achtergehouden en Rose begint te denken dat hij haar vergeten is.
Enige tijd later wordt Rose uit het weeshuis weggestuurd om als kindermeisje te gaan zorgen voor de kinderen van de grootste gangster van Montreal. Wanneer ze na een tijdje met deze onverlaat een verhouding begint, wordt de neerwaartse spiraal van haar leven ingezet.
Pierrot zal na de dood van zijn weldoener op straat belanden en eveneens in de onderbuik van de samenleving terechtkomen.
Want vergis je niet: The Lonely Hearts Hotel is misschien een sprookje, maar dan wel eentje dat totaal verknipt is. Kindermishandeling, kindermisbruik, drugsverslaving, maffia, prostitutie en porno, het komt er allemaal in aan bod.
Terwijl ik het boek aan het lezen was, kon ik eigenlijk niet anders dan aan die bekende prent van Félicien Rops denken en die vat compleet het gevoel samen dat ik tijdens het lezen had:
Dat doet echter niets af aan hun kwaliteit en nu heb ik The Lonely Hearts Hotel uitgelezen en ben ik toch al een eindje gevorderd in The Essex serpent.
In The Lonely Hearts Hotel krijgen we het verhaal te lezen van de wezen Pierrot en Rose die opgroeien in een weeshuis waar het niet toegestaan is voor de kinderen om zich ook maar een moment goed te voelen. Ze zijn wezen, dus wat voor geluk verdienen zij?
Maar Pierrot en Rose hebben een bijzonder talent: hij kan wondermooi piano spelen en wanneer Rose op zijn muziek begint te dansen, lijkt de wereld stil te staan. De kinderen worden er dan ook op uit gestuurd om bij de gegoede burgers van Montreal hun kunstjes op te voeren tegen een vergoeding die natuurlijk helemaal in de zakken van het weeshuis verdwijnt.
Wanneer Pierrot op zestienjarige leeftijd wordt uitgekozen om de compagnon van een rijke oude heer te worden, scheiden hun wegen. De brieven die Pierrot naar Rose schrijft, worden door een jaloerse non achtergehouden en Rose begint te denken dat hij haar vergeten is.
Enige tijd later wordt Rose uit het weeshuis weggestuurd om als kindermeisje te gaan zorgen voor de kinderen van de grootste gangster van Montreal. Wanneer ze na een tijdje met deze onverlaat een verhouding begint, wordt de neerwaartse spiraal van haar leven ingezet.
Pierrot zal na de dood van zijn weldoener op straat belanden en eveneens in de onderbuik van de samenleving terechtkomen.
Want vergis je niet: The Lonely Hearts Hotel is misschien een sprookje, maar dan wel eentje dat totaal verknipt is. Kindermishandeling, kindermisbruik, drugsverslaving, maffia, prostitutie en porno, het komt er allemaal in aan bod.
Terwijl ik het boek aan het lezen was, kon ik eigenlijk niet anders dan aan die bekende prent van Félicien Rops denken en die vat compleet het gevoel samen dat ik tijdens het lezen had:
Tijdens het lezen van het boek zat ik met een beetje een onbestemd gevoel: ik wist niet waar het verhaal naartoe ging en het irriteerde mij ook dat Pierrot en Rose er ver 200 bladzijden over deden om terug bij elkaar te komen. Er waren voordien al verschillende momenten waar ze elkaar net niet tegenkwamen of dat ze met gemeenschappelijke kennissen omgingen en dat frustreerde mij enorm.
Misschien is dat wel de sterkte van het boek: na die frustratie kwam het verhaal in een stroomversnelling terecht en de laatste 150 bladzijden las ik in een rotvaart uit. Het bleek een serieuze leeservaring.
Bij het bespreken van het boek door andere mensen wordt dikwijls de opmerking gegeven dat zowel de titel als de cover het verhaal geen eer aan doen. Maar ik vind (na het lezen weliswaar) dat de cover meer dan schitterend gemaakt is en de titel is eigenlijk heel slim gekozen. Heather O'Neill speelt namelijk een spelletje met de namen van hotels in dit boek. Zo woont Rose in het Darling Hotel wanneer ze een gangsterliefje is en woont ze samen met Pierrot in het Marriage Hotel in New York nadat ze getrouwd zijn en de gangster daar die verliefd op haar is (ja, 't is een speciaal madammeke) woont in het Romeo Hotel.
4 sterren voor dit rauwe sprookje en meer dan waarschijnlijk een plaatsje in mijn top 10 van dit jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten