One - Sarah Crossan

Bloomsbury, 2016
434 p.
Vertaald als: Een: twee levens, twee zussen, een keuze

Van de achterflap:

Grace and Tippi don't like being stared and sneered at, but they're used to it. They're conjoined twins - united in blood and bone.

What they want is to be looked at in turn, like they truly are two people. They want real friends. And what about love?

But a heart-wrenching decision ties ahead for Tippi and Grace. One that could change their lives more than they ever asked for...

In One volgen we het leven van Grace en Tippi, een siamese tweeling.

Tot net voor het boek begint werden ze thuis onderwezen, maar dat is nu niet meer mogelijk omdat de subsidies hiervoor weggevallen zijn. Ze moeten nu noodgedwongen op hun 16de voor de eerste keer naar een "gewone" school. Die school is een supernette privéschool, waarvoor ze dus wél subsidies krijgen. Hun zusje Dragon - zo genoemd omdat ze als kleuter een draak van een kind was - gaat zonder subsidies naar de lokale staatsschool.

Op school zijn ze in eerste instantie de lokale freakshow, met gefluister en gestaar. Maar dan zijn daar Yasmeen en Jon, elk op hun eigen manier een beetje een outcast, waarmee ze een hechte vriendschap sluiten.

Grace is degene die het verhaal vertelt, zij is de meer schuchtere van de twee, terwijl Tippi net altijd een grote mond opzet en meestal de mensen met haar uitspraken schoffeert. Doordat het Grace is die aan het woord is, ervaar je hoe het moet zijn om steeds je tweelingzus aan je heup mee te sleuren, maar tegelijkertijd ook nooit zonder haar te willen zijn.

Maar dan valt Grace op een dag op school flauw, Tippi met zich mee naar de grond sleurend. De prognose van de dokters is niet mals: ze worden voor de zwaarste keuze van hun leven geplaatst...

Het boek is geschreven in wat in het Engels free verse heet (vrije versvorm misschien in het Nederlands?). Hierdoor staan de woorden verspreid op de pagina, wat enigszins aandoet als poëzie.

Een voorbeeldje, het begin van het boek en in mijn ogen ook al het mooiste wat je er in kan lezen:

Zo gaat het dus het hele boek verder: een korte titel met daaronder een tekst die langs alle kanten inspringt. Voor wie zou denken dat dit het boek compleet onleesbaar maakt, het is net omgekeerd: deze stijl beïnvloedt net de leesbaarheid.

One was zonder twijfel een speciaal boek, door het onderwerp en zeker ook door de vormgeving.

De vertelstem van Grace maakt dat je je heel goed kan inleven in de dagelijkse beslommeringen van de tweeling. Ik werd in elk geval geraakt door het verhaal en de afloop ervan, hoewel die niet helemaal onverwacht was voor mij.

3.5 sterren omdat het toch boven het gemiddelde uitstak, maar niet naast bijvoorbeeld Ons soort mensen kan staan.