Er zijn zo van die mensen die er een erezaak van maken om alle films die als beste film genomineerd worden bij de Oscars te zien vóór de uitreiking plaatsvindt.
Ik ben niet zo iemand.
Eerst en vooral: niet alle genomineerde films zijn van die aard dat ik ze WIL zien en sommigen zijn niet meer in de zalen te vinden of al op dvd beschikbaar eens de nominaties bekend gemaakt worden.
De volgende wou ik wel absoluut zien:
De film volgt drie van deze vrouwen, hoewel de hoofdrol duidelijk weggelegd is voor Katherine Goble/Johnson, gespeeld door Taraji P. Henson. Zij werd dan ook - in mijn ogen - schandelijk over het hoofd gezien voor een nominatie bij de Oscars als beste vrouwelijke hoofdrol. Troostprijs is de nominatie van Octavia Spencer als beste vrouwelijke bijrol, maar die doet wat ze altijd doet (begrijp me niet verkeerd, ze doet dat goed) en dat is voor mij dan niet zo bijzonder.
Het is wel overduidelijk dat deze film moest meedingen in de Oscarrace want alle drie de actrices krijgen hun momentje in het spotlight, waarbij ze mogen bewijzen wat ze waard zijn. Janelle Monáe (ook bekend als zangeres) valt daarbij wat lichter uit dan de andere twee. Dat ze daarenboven ook in Moonlight zat, die ik de week ervoor zag, deed er geen deugd aan. Ook daar viel haar rol wat licht uit in mijn ogen.
Nog een oudgediende uit Moonlight, was Mahershala Ali, die hier de nieuwe beau van Katherine Goble mag spelen. Het is wel voor zijn rol in Moonlight dat hij genomineerd werd voor een Oscar. Die rol is dan ook wat diepgaander en maakt meer indruk in het grote verhaal van de film.
Op zich brengt deze film niets nieuws, we weten allemaal dat zwarte mensen het moeilijk hebben/hadden in de VS en dat zwarte vrouwen dan nog dat tikkeltje extra worden/werden gediscrimineerd gewoon omdat ze vrouw zijn/waren. Dat voelt Katherine dan ook geweldig als ze voet zet in de rekenruimte van NASA. Daar zijn enkel blanke mannen te vinden (ok, er zit ook nog een secretaresse in een hoek gestoken), die niet willen inzien dat een vrouw, laat staan een gekleurde, beter zou kunnen zijn in berekeningen maken dan zij. Gelukkig is daar de baas van het spel, gespeeld door Kevin Costner, die haar talenten naar waarde weet te schatten, zij het pas na een tijd (en hoe waarheidsgetrouw dat is, valt ook nog te bezien, hij is met momenten bijna een wilde weldoener).
Grappig is wel om te horen dat de rekenaars "computers" worden genoemd, de film speelt zich af net voor IBM met kamergrote computers afkwam om snelle berekeningen te kunnen maken. Dit laatste feit speelt ook een rol in de film aangezien alle rekenaars zich moeten omscholen om de machine te kunnen bedienen, iets wat het personage van Octavia Spencer natuurlijk als eerste lukt (zelfs nog voor de IBM-mannetjes die meekomen om de machine te installeren). Kan ook waarheidsgetrouw zijn, maar is toch lichtelijk ongeloofwaardig...
Voor wie is deze film nu bedoeld? Eerst en vooral voor mensen die weten dat vrouwen evenveel aankunnen (of meer, want de dames in de film zijn ook stuk voor stuk moeder) als mannen en een goed historisch verhaal willen zien. Was je bovendien gecharmeerd door The help (ook met Octavia Spencer), dan zal je deze zeker kunnen smaken.
Gaat hij potten breken bij de Oscars? Misschien enkel voor Octavia Spencer want ik zie deze film niet meteen de beste film categorie winnen. Die mag voor mijn part naar Arrival gaan, één van de drie genomineerde films die ik gezien heb en die alle lof verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten