Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt - Fredrik Backman

Querido, 2014
420 p.
Vertaald uit het Zweeds: Mormor hälsar och säger förlåt

Na het lezen van Een man die Ove heet en het zien van de verfilming ervan eerder dit jaar, wou ik zeker nog eens iets van Fredrik Backman proberen.

En wat wil het toeval? Vorige maand zijn ze in de lokale koffieshop gestart met een leesclub (ik ernaartoe) en het boek dat als eerste gekozen werd, was Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt, het tweede boek van Fredrik Backman. Ik was in elk geval al blij dat ik niet opgezadeld werd met een boek waar ik in geen 100 jaar naar zou grijpen.

In Oma... volgen we Elsa, een bijna achtjarige die een beetje apart is en een fenomenale oma heeft, want:

Alle zevenjarigen verdienen een superheld. Dat is gewoon zo. En wie het daar niet mee eens is, is echt niet goed snik.

Oma doet altijd haar eigen zin, waardoor ze tegen ontelbare schenen schopt, maar mensen die daar commentaar op hebben zijn gewoon zultknurften, niet meer of minder. Oma vertelt fantastische verhalen over het koninkrijk Miama, verhalen waar Elsa ook soms een rol in speelt en samen beleven ze de leukste avonturen in hun gezamenlijke droomwereld van Bijna-Wakkerland.

Maar dan gaat oma dood en Elsa krijgt de opdracht om brieven aan mensen te bezorgen. Brieven waarin oma steeds haar excuses aanbiedt. En gaandeweg leert Elsa ook haar oma beter kennen, hoe ze was voor Elsa geboren werd.

Naast Elsa en haar oma krijgen we nog de hele bonte bewonersstoet in hun flatgebouw te zien en al die mensen zullen een rol spelen in het verhaal dat zich ontwikkelt.

Ik had een tijdje nodig om helemaal in dit boek te komen want de zijsprongen naar Miama en Bijna-Wakkerland kunnen soms verwarrend zijn en zijn in het begin ook niet zo boeiend te noemen. Maar eens ik een bepaald punt voorbij was, bleef ik gewoon verder lezen.

Het boek bevat naast het verwachte verdriet ook heel wat humor. De capriolen van oma en Elsa toveren een glimlach op het gezicht en ook het feit dat Elsa haar ongeboren halfbroertje/zusje steeds Halfje noemt, vond ik een mooie vondst. Daarnaast vond ik de angsten en het verdriet van Elsa heel herkenbaar, hoewel het personage soms véél ouder over kwam dan haar bijna achtjarigheid, maar ze is dan ook anders, dat krijg je al op de eerste pagina te lezen.

Nog enkele bedenkingen:

In Elsa's flatgebouw wonen Maud en Lennart, de twee vriendelijkste mensen ter wereld volgens Elsa, en ik dacht dat het een redelijk jong koppel was. Blijken die wat verder in het boek gewoon bejaard te zijn. Mijn innerlijke film moest toen toch eventjes bijgesteld worden. Vóór die wending wordt echter nergens beschreven hoe oud ze zijn en ik had er dus mijn eigen gedachten over gevormd.

Ik vraag mij ook af of Fredrik Backman één of andere vingerfetisj heeft want in Een man die Ove heet had Oves vrouw een speciale manier om haar vinger in zijn hand te leggen en ook oma houdt steeds Elsa's wijsvingers vast - iets heel raars om te doen, vind ik zelf...

En dan nog dit: op de cover van het boek zien we Elsa in rugaanzicht, waarbij ze een envelop achter haar rug houdt. Allemaal goed en wel, maar als je naar die handen kijkt, kunnen die on-mo-ge-lijk van een zevenjarige zijn:

Ja, dat is dus iets waar ik over val...

Het boek heeft me minder geraakt dan Een man die Ove heet, maar dat is ook een moeilijke (misschien zelfs onmogelijke) opdracht. Door al de zijsprongen naar Elsa's fantasiewereld stokt de vaart soms in het boek en het was in het begin moeilijk om al de personages uit elkaar te houden.

Vandaar 3 sterren, neigend naar 3,5 en een aanrader voor wie van Backmans werk houdt.