Soms zit het wel eens mee en dan mag je in plaats van zuslief naar de cinema op kosten van haar bank...
Afgelopen donderdag trok ik dus naar Oostende ('t was daar ook filmfestival) om naar een gratis film met walking dinner achteraf te gaan kijken.
De film in kwestie was de laatste worp van Nic Balthazar: Everybody happy.
Het stemmetje in zijn hoofd dat voortdurend laat weten dat hij niks waard is, niks kan en nooit (nog) iets zal bereiken, krijgt in deze film een lichaam: dat van Jeroen Leenders, in het dagelijkse leven ook stand-up comedian. Ralph probeert steeds weer van deze kwelduivel af te geraken, maar als hij de deur voor zijn neus dichtslaat en zich omdraait, staat het rosbebaarde kereltje er weer.
Naast Ralph heb je nog een aantal stand-uppers die samen een tournee aan het afwerken zijn: Barbara Sarafians personage lijkt te herkennen waar Ralph mee worstelt, en Kamal Kharmach speelt een jonge komiek, net als Rik Verheye die we momenteel kunnen zien in Callboys als Jay Vleugels. De comedians worden bijgestaan door hun tourmanager, gespeeld door Josse De Pauw.
Met zijn nogal korte duur van anderhalf uur is Everybody happy zo voorbij en meer moest de film ook niet zijn: het is een aangrijpend portret van een man die zichzelf ziet wegzinken en het wanhopige gespartel dat hij moet aangaan om boven te kunnen blijven.
Wat films van Nic Balthazar betreft, moet ik wel toegeven dat Ben X en Tot altijd bij mij een schavotje hoger staan, maar laat dat niet tegenhouden om naar Everybody happy te gaan kijken!
De film is ook de oorzaak van (misschien) een nieuwe hit van Triggerfinger: J'aime la vie op zijn Arno's.
Die zit dus op de aftiteling, maar ook de versie van Eddy et les vedettes, die er net aan voorafgaat, kan op mijn sympathie rekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten