126 p.
Vertaald uit het Engels: Daisy Miller
En er moest op zondag nog een novelle aan geloven: het uit 1879 stammende Daisy Miller van Henry James.
Dit is eigenlijk het eerste boek dat ik van hem lees, maar zijn oeuvre is helemaal geen onbekende voor mij, aangezien ik blijkbaar al drie verfilmde werken van hem gezien heb:
What Maisie knew daarentegen zou ik aan iedereen aanraden, zelfs al is het een hedendaagse interpretatie van een boek uit 1897. Sterke vertolkingen en eens een niet irritant kindacteurtje in de hoofdrol.
Maar we gaan het niet over Maisie, maar over Daisy hebben.
Henry Miller schreef dit in 1879 en veroorzaakte blijkbaar een klein schandaal met dit boekje... Ok.
De al jaren in Europa wonende Amerikaan Frederick Winterbourne leert in het Zwitserse Vevey de op doortocht zijnde Amerikaanse Daisy Miller kennen.
Op het eerste gezicht lijkt ze een naïef en vrolijk meisje te zijn dat zich niets aantrekt van wat de goegemeente van haar gedrag denkt. Ze dringt zich dan ook al snel op aan Winterbourne om samen met hem het lokale kasteel te gaan bezoeken. Daar blinkt ze uit in dwaze opmerkingen en dom gedrag, waardoor ik alleen maar aan het o zo intelligente programma Beauty & the Nerd kon denken:
Ja mensen, dit is de compilatie met de notoire domme antwoorden op poepsimpele parate kennis-vragen. Met de ogen rollen is toegestaan.
Wanneer Winterbourne aan Daisy laat weten dat hij terug naar Genève moet, begint ze toch wel echt vals en idioot te reageren. Goed onthouden: ze kennen elkaar nog maar een paar dagen! Ze laat hem dan maar beloven om haar in de winter in Rome op te zoeken, iets waarin hij toestemt omdat hij daar toch al zijn tante zou bezoeken.
Eens aangekomen in Rome, ontdekt hij dat Daisy's gedrag helemaal uit de hand aan het lopen is, ze fladdert van "heer" naar "heer" en heeft vooral grote interesse in een Italiaans heerschap: meneer Giovanelli. Haar gedrag zal uiteindelijk noodlottige gevolgen hebben.
Tja, laten we maar zeggen dat ik mij behoorlijk geërgerd heb aan Daisy Miller (de persoon). Ik kan mij onmogelijk voorstellen dat er zulke dwaze mensen bestaan - hoewel ze wel degelijk vrij rondlopen in onze maatschappij - en heb dan ook dikwijls vol ongeloof mijn hoofd zitten schudden. En het kan mij niet schelen dat ze bepaalde regels van goed gedrag overschrijdt, dat doen we allemaal wel eens. Wat mij het ergste tegen de borst stootte, was hoe weinig ze gaf om de gevoelens van andere mensen. Enkel haar eigen voldoening en pleziertjes telden. Het egoïstisch wicht.
Maar niet alleen Daisy werkte op mijn zenuwen. Ook Winterbourne kon er wat van. Hij ziet hoe ze zich gedraagt, beseft wat haar gedrag bij andere mensen teweegbrengt, maar ver tot het bittere einde blijft hij haar adoreren omdat ze zo'n mooi gezichtje heeft. Dwazerik.
Nee, dit was geen aangename leeservaring en al zeker niet na het sublieme De verdrinking.
Drie sterren, en dat is nog gul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten