woensdag 18 augustus 2010

Law and order : special victim's unit

Even wat achtergrondinformatie bij mezelf: als ik me niet goed voel (en dat gebeurt wel eens), dompel ik me graag onder in een tv-serie die ik tot dan toe nauwelijks aandacht gegeven heb...

Op die manier kan ik mijn gedachten verzetten en leer ik nieuwe "mensen" kennen die zelf ook allerlei moeilijkheden en situaties moeten zien te overwinnen. Er zijn zo in de loop der jaren al heel wat series in mijn dvd-speler beland en de meest recente is dus Law and order: special victim's unit, ook wel bekend als SVU.


Tussen april en juni heb ik er 10 seizoenen van elk zo'n 22 afleveringen doorgejaagd - met dank aan de bib van Aalst. Het elfde seizoen eindigde in mei dit jaar in Amerika met een aflevering waarin mijn absoluut favoriete actrice (Isabelle Huppert dus) een gastrol mocht spelen, natuurlijk heb ik die aflevering al op internet meegepikt...

Waarover gaat het nu? De SVU is een afdeling van de New Yorkse politie die dagelijks geconfronteerd wordt met het slechtste wat de mensheid kan voortbrengen: alles wat met seksuele misdrijven of kindermisbruik te maken heeft, moeten zij zien op te lossen. Je ziet dus heel wat de revue passeren en ik moet eerlijk toegeven dat mijn "onveiligheidsgevoel" in de maanden dat ik de reeks verslonden heb, spectaculair de hoogte is ingegaan. Gelukkig is dat terug wat gestabiliseerd ondertussen...

Het echte hart van de serie zijn echter de personages, de detectives die met al die rotzooi te maken krijgen en dan vooral het duo Elliot Stabler en Olivia Benson, partners (enkel op het werk) die elkaar als geen ander verstaan en samen zaak na zaak weten op te lossen.


De eerste seizoenen hebben hun goede momenten en er wordt netjes met het hele bureau samengewerkt om een zaak tot een goed einde te brengen. Later wordt het af en toe wat te veel de Olivia Benson-show (niet dat ik klaag...), aangezien actrice Mariska Hargitay zowat tot het paradepaardje van de serie gebombardeerd is en ondertussen de hoogst betaalde actrice op de Amerikaanse beeldbuis is (rond de 400.000$ per episode, reken maar uit...). Daarnaast is ze ook heel begaan met slachtoffers van seksueel misbruik - een gevolg van haar rol in de serie - en heeft ze zelfs een organisatie opgericht die vrouwen daarmee wil helpen. Kwestie van alles wat in balans te houden, niet?

Wie de serie eens op tv wil bekijken, kan op maandagavond op VT4 terecht, waar het achtste seizoen in het holst van de nacht vertoond wordt. En voor boeketbetalende digitale kijkers: 13th Street laat elke dag rond 19.30u een aflevering van het derde seizoen op zijn kijkers los.

zondag 8 augustus 2010

Who is Salt?

Dat was de vraag die ik me inderdaad ook stelde toen ik de poster en daarna trailer zag van Salt, de nieuwe film met Angelina Jolie.

Eerst en vooral: ik ben géén Angelina-fan, absoluut niet. Ik kan haar appreciëren als actie-ster (ja, ik was weg van Mr. & Mrs Smith én ook van Wanted ; de Tomb Raider-films konden mij dan weer minder bekoren, waren desalniettemin fun), maar wanneer ze denkt dat ze ineens "serieus" moet gaan acteren, is ze me kwijt...

Daarom dacht ik dat Salt, afgaand op de trailer, in de eerste categorie van films zou vallen: lekker dingen overhoop schieten, auto's en gebouwen in de vernieling helpen en gewoon leuk van begin tot eind.



En dat was het tot op een bepaalde hoogte ook, dus op dat vlak had ik helemaal niet te klagen: er werd duchtig in het rond geschoten, Angelina mocht tientallen bad guys naar de andere wereld helpen, er waren een paar schitterende achtervolgingen per auto - een guilty pleasure voor ondergetekende - en ook het opblazen en vernielen van onroerend goed voldeed aan al mijn verwachtingen.

Het enige en grootste probleem in de film was voor mij Angelina zelf, hoe ouder ze wordt (en dat is tot nader order nog maar 35), hoe minder appetijtelijk om naar te kijken dat ze wordt: ze is graatmager, wat haar gezicht niet ten goede komt, pezig aan de armen (nooit mooi om naar te kijken bij een vrouw) en die lippen, die lijken met de jaren gewoon nog te groeien, brrr... Tenenkrullend om daar anderhalf uur op te zitten kijken, laat ik je dat meegeven.
Om dan van haar "acteerwerk" nog maar te zwijgen, het is precies allemaal routine geworden, spelvreugde is nergens te bekennen, het is allemaal op automatische piloot.

Jammer, heel jammer, want Salt is daardoor een gemiste kans geworden en zeker niet de zomerblockbuster die hij moest zijn in mijn ogen...

zondag 1 augustus 2010

Cello's in film

Gisteren 2 dvd's bekeken waar een cello (onrechtstreeks) een rol in speelde:

Departures van Yojiro Takita


Wat was dat mooi! Eindelijk weer eens een film waarvan ik met mijn volle goesting kan zeggen dat hij schitterend was, het mocht wel eens...

Daigo is cellist in Tokyo en beleeft elke dag zijn droom, tot het orkest waarvoor hij speelt ontbonden wordt en hij iets anders moet zien aan te vangen met zijn leven. Hij keert met zijn vrouw terug naar zijn geboortedorp en antwoordt daar op een advertentie voor een bedrijf dat mensen "begeleidt bij hun reis", denkend dat het een reisbureau is.
Het blijkt echter een een begrafenisonderneming te zijn, waardoor hij heel wat obstakels moet overwinnen, ook bij zichzelf.

Het acteerwerk is soms wat over the top (wat normaal is bij sommige Aziatische films), maar dat neemt niet weg dat het een zeer gevoelige, mooie, hartverwarmende film geworden is, een echte aanrader!



De tweede film was van een ander kaliber: The secret life of bees van Gina Prince-Bythewood



In de algoede traditie van "gooi wat actrices bij elkaar en brouw er een sentimenteel filmpje van", is deze toch één van de betere als je er voor in de stemming bent (denk bijvoorbeeld ook aan Fried Green Tomatoes, Now and then, Boys on the side of zelfs Steel magnolias om het betere werk in dit genre aan te prijzen).

De 14-jarige Lily loopt samen met Rosaleen, haar vaders huishoudster, weg van huis en komt bij de gezusters Boatwright terecht, die in hun onderhoud voorzien door bijen te houden.

Zoet (mierezoet bij momenten), voorspelbaar maar ook wel vertederend is dit een film om op een verloren avond bij weg te dromen.



En die cello? Een van de zusjes Boatwright (gespeeld door niemand minder dan Alicia Keys), bespeelt op regelmatige basis het instrument in de film.