dinsdag 21 december 2010

Gelezen in 2010, deel 2 : strips

Wie een beetje kan tellen weet dat 85 min 23 gelijk is aan 62 en dat is nu net het aantal strips dat ik dit jaar gelezen heb...
Naast de gebruikelijke Suskes en Wiskes, Jommekes en Kiekeboes, viel er toch wat interessants te bespeuren op literair stripvlak:

maandag 20 december 2010

Gelezen in 2010, deel 1 : boeken

Zoals met films, was 2010 niet zo'n groot leesjaar voor mij.
De teller staat tot nu toe op 85 gelezen items, misschien komt er daar nog eentje bij, maar dan zal ik toch ferm mijn best moeten doen...

Van die 85 waren er slechts 23 romans (6 in het Duits, 2 in het Engels en 2 jeugdboeken) en daarvan waren er toch 5 die een aanbeveling verdienen:

zondag 19 december 2010

Gezien in 2010

Eind december wil zeggen: lijstjestijd!!
En wat doe ik liever dan lijstjes maken? Juist: niets!

Mijn criterium voor "beste films" is eenvoudig: het moet gaan over films die ik in een cinemazaal gezien heb, waar ik m.a.w. geld voor heb willen uitgeven.

2010 was wat mij betreft een beetje een mager jaar, aangezien ik slechts 39 films in het donker bekeken heb - en ja, dat is weinig naar mijn normen, normaal gezien leunt het aantal tegen de 50 aan.

Desalniettemin is er toch een top 10 ontstaan (opgelet: lang bericht).

vrijdag 3 december 2010

Roald goes to the movies

Roald Dahl heeft een groot stuk van mijn kindertijd gekleurd. Zo goed als bijna al zijn boeken heb ik verslonden en telkens weer wist hij mij te bekoren met zijn ongewone fantasie en ongebruikelijke helden.

Ook de illustraties van Quentin Blake waren en zijn een feest voor het oog. In zijn slordige, maar o zo herkenbare stijl wist hij voor mij de verhalen perfect in beeld te vervatten. Dat ging zelfs zo ver dat een boek dat niet door Quentin geïllustreerd was, voor mij geen echt Dahlboek was...

vrijdag 12 november 2010

Nog choco!

Een tijdje geleden maakte ik een vergelijk tussen de chocolademuseums van Keulen en Brugge.

Op 10 november heb ik er nog eentje bezocht, namelijk het chocolademuseum(pje) in de Jacques-chocoladefabriek te Eupen.


Onder het motto "klein maar fijn" krijg je hier een beknopt overzicht over waar chocolade vandaan komt. Het grootste gedeelte van de exporuimte wordt echter benut om de geschiedenis van de Jacques-chocolade te belichten, héél interessant dat kan ik wel zeggen.

Wie er met een groep naartoe trekt en een gids bestelt, krijgt nog een extraatje (en niet alleen onder de vorm van een vers verpakte reep chocolade): de gids weet - hoewel overduidelijk ingestudeerd en al duizenden keren verteld - zijn verhaal echt aangenaam te vertellen.

Eupen is een beetje ver van hier, maar wie zich in de omgeving bevindt - bijvoorbeeld tijdens een 3-daags verblijf in Spa... - moet er zeker eens een kijkje gaan nemen, het is het tripje waard!

dinsdag 2 november 2010

I see dead people

en niet alleen maar omdat Halloween gepasseerd is...

Net gezien tijdens het griezelweekend: 2 films die elk op hun manier visueel betoverend waren én die ook allebei schaamteloos genegeerd werden in de cinema.

zaterdag 23 oktober 2010

Balans van een filmfestival

't Is weer voorbij, de jaarlijkse filmhoogmis in Gent...

Dit jaar stonden er 16 films op mijn programma, waaronder enkele stinkers - ja, dat slaat vooral op jou: Adrienn Pál, je verdient zelfs geen link, zo slecht was het - maar toch ook enkele films waardoor ik aangenaam verrast werd.

Eerst en vooral een woordje over de grote winnaar van het festival, die zowel de jury als het publiek wist te bekoren: Die Fremde.
Zelf heb ik 'm de afgelopen anderhalve week niet gezien, aangezien ik 'm in september in Dresden kocht op dvd en in alle rust thuis in mijn zetel bekeken heb. Maar het is zonder twijfel een terechte Preisträger, die de aandacht vestigt op een belangrijk probleem, namelijk dat van eremoorden die zich ook in onze contreien kunnen voordoen.

De prijs van de jury is vooral een distributieprijs en bij deze zeg ik dan ook van ganser harte: ga kijken eens de film bij ons in de zalen komt! En dat is dus vanaf 2 maart 2011. Óf je kan ook eens lief in mijn ogen kijken, dan krijg je misschien de dvd eventjes mee naar huis, hij heeft Engelstalige ondertitels...



Dan rest me enkel nog een opsomming te maken van wat ik écht de moeite vond op het festival:
Kerity, het geheim van Eleanor (22/12/10)
Starring Maja (ergens in 2010)
Another year (22/12/10)
Shahada (16/02/11)
Mine vaganti (23/03/11)

En last but not least - en geen verrassing voor wie mij een beetje kent - de nieuwe van François Ozon: Potiche (10/11/10), waarin Catherine Deneuve het van huisvrouw (de Potiche uit de titel) tot fabrieksdirectrice en nog veel meer weet te schoppen!

woensdag 20 oktober 2010

Een keukenmeidenroman

Tussen de films van het filmfestival door, passeer ik de (wacht)tijd met het lezen van wat ondertussen een schitterend boek blijkt te zijn, namelijk Een keukenmeidenroman van Kathryn Stockett.

Van de achterflap:

In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten.

Met 495 pagina's is het een stevig boek geworden, maar eens vertrokken, kon ik bijna niet meer stoppen met lezen.

Het verhaal wordt afwisselend verteld door Aibileen en Minny, twee zwarte huishoudhulpen, en Miss Skeeter, de dochter van een katoenboer. Skeeter heeft het plan opgevat een boek te schrijven over de relatie tussen zwarte hulpen en hun blanke bazen, vanuit het standpunt van het huishoudelijk personeel, een gevaarlijk idee in het nog steeds door rassenscheiding geplaagde Zuiden van de VS in de jaren '60.

Ik kan gewoon niet anders dan een ongelooflijke bewondering voor deze dappere vrouwen opbrengen, je voelt in het boek hoe de tijden aan het veranderen zijn, maar ook hoe de mensen tegelijkertijd nog héél voorzichtig moesten zijn met bepaalde uitspraken en acties.

De Nederlandse titel vind ik eerlijk gezegd een beetje ongelukkig gekozen, hoewel de vlag de lading dekt. Het gaat hier over keukenmeiden, maar ook over kindermeisjes en ander huispersoneel. De titel schept daardoor misschien zelfs andere verwachtingen, ik dacht eerlijk gezegd eerst dat het zo'n zeemzoeterig liefdesverhaal met smachtende vrouwen en breedgeschouderde mannen zou worden. De originele Engelse titel The help is dan toch een stuk beter en spreekt me meer aan.

Natuurlijk heb ik dit boek in de bibliotheek gehaald, je weet dus waar het te vinden (eens ik het teruggebracht heb).

woensdag 18 augustus 2010

Law and order : special victim's unit

Even wat achtergrondinformatie bij mezelf: als ik me niet goed voel (en dat gebeurt wel eens), dompel ik me graag onder in een tv-serie die ik tot dan toe nauwelijks aandacht gegeven heb...

Op die manier kan ik mijn gedachten verzetten en leer ik nieuwe "mensen" kennen die zelf ook allerlei moeilijkheden en situaties moeten zien te overwinnen. Er zijn zo in de loop der jaren al heel wat series in mijn dvd-speler beland en de meest recente is dus Law and order: special victim's unit, ook wel bekend als SVU.


Tussen april en juni heb ik er 10 seizoenen van elk zo'n 22 afleveringen doorgejaagd - met dank aan de bib van Aalst. Het elfde seizoen eindigde in mei dit jaar in Amerika met een aflevering waarin mijn absoluut favoriete actrice (Isabelle Huppert dus) een gastrol mocht spelen, natuurlijk heb ik die aflevering al op internet meegepikt...

Waarover gaat het nu? De SVU is een afdeling van de New Yorkse politie die dagelijks geconfronteerd wordt met het slechtste wat de mensheid kan voortbrengen: alles wat met seksuele misdrijven of kindermisbruik te maken heeft, moeten zij zien op te lossen. Je ziet dus heel wat de revue passeren en ik moet eerlijk toegeven dat mijn "onveiligheidsgevoel" in de maanden dat ik de reeks verslonden heb, spectaculair de hoogte is ingegaan. Gelukkig is dat terug wat gestabiliseerd ondertussen...

Het echte hart van de serie zijn echter de personages, de detectives die met al die rotzooi te maken krijgen en dan vooral het duo Elliot Stabler en Olivia Benson, partners (enkel op het werk) die elkaar als geen ander verstaan en samen zaak na zaak weten op te lossen.


De eerste seizoenen hebben hun goede momenten en er wordt netjes met het hele bureau samengewerkt om een zaak tot een goed einde te brengen. Later wordt het af en toe wat te veel de Olivia Benson-show (niet dat ik klaag...), aangezien actrice Mariska Hargitay zowat tot het paradepaardje van de serie gebombardeerd is en ondertussen de hoogst betaalde actrice op de Amerikaanse beeldbuis is (rond de 400.000$ per episode, reken maar uit...). Daarnaast is ze ook heel begaan met slachtoffers van seksueel misbruik - een gevolg van haar rol in de serie - en heeft ze zelfs een organisatie opgericht die vrouwen daarmee wil helpen. Kwestie van alles wat in balans te houden, niet?

Wie de serie eens op tv wil bekijken, kan op maandagavond op VT4 terecht, waar het achtste seizoen in het holst van de nacht vertoond wordt. En voor boeketbetalende digitale kijkers: 13th Street laat elke dag rond 19.30u een aflevering van het derde seizoen op zijn kijkers los.

zondag 8 augustus 2010

Who is Salt?

Dat was de vraag die ik me inderdaad ook stelde toen ik de poster en daarna trailer zag van Salt, de nieuwe film met Angelina Jolie.

Eerst en vooral: ik ben géén Angelina-fan, absoluut niet. Ik kan haar appreciëren als actie-ster (ja, ik was weg van Mr. & Mrs Smith én ook van Wanted ; de Tomb Raider-films konden mij dan weer minder bekoren, waren desalniettemin fun), maar wanneer ze denkt dat ze ineens "serieus" moet gaan acteren, is ze me kwijt...

Daarom dacht ik dat Salt, afgaand op de trailer, in de eerste categorie van films zou vallen: lekker dingen overhoop schieten, auto's en gebouwen in de vernieling helpen en gewoon leuk van begin tot eind.



En dat was het tot op een bepaalde hoogte ook, dus op dat vlak had ik helemaal niet te klagen: er werd duchtig in het rond geschoten, Angelina mocht tientallen bad guys naar de andere wereld helpen, er waren een paar schitterende achtervolgingen per auto - een guilty pleasure voor ondergetekende - en ook het opblazen en vernielen van onroerend goed voldeed aan al mijn verwachtingen.

Het enige en grootste probleem in de film was voor mij Angelina zelf, hoe ouder ze wordt (en dat is tot nader order nog maar 35), hoe minder appetijtelijk om naar te kijken dat ze wordt: ze is graatmager, wat haar gezicht niet ten goede komt, pezig aan de armen (nooit mooi om naar te kijken bij een vrouw) en die lippen, die lijken met de jaren gewoon nog te groeien, brrr... Tenenkrullend om daar anderhalf uur op te zitten kijken, laat ik je dat meegeven.
Om dan van haar "acteerwerk" nog maar te zwijgen, het is precies allemaal routine geworden, spelvreugde is nergens te bekennen, het is allemaal op automatische piloot.

Jammer, heel jammer, want Salt is daardoor een gemiste kans geworden en zeker niet de zomerblockbuster die hij moest zijn in mijn ogen...

zondag 1 augustus 2010

Cello's in film

Gisteren 2 dvd's bekeken waar een cello (onrechtstreeks) een rol in speelde:

Departures van Yojiro Takita


Wat was dat mooi! Eindelijk weer eens een film waarvan ik met mijn volle goesting kan zeggen dat hij schitterend was, het mocht wel eens...

Daigo is cellist in Tokyo en beleeft elke dag zijn droom, tot het orkest waarvoor hij speelt ontbonden wordt en hij iets anders moet zien aan te vangen met zijn leven. Hij keert met zijn vrouw terug naar zijn geboortedorp en antwoordt daar op een advertentie voor een bedrijf dat mensen "begeleidt bij hun reis", denkend dat het een reisbureau is.
Het blijkt echter een een begrafenisonderneming te zijn, waardoor hij heel wat obstakels moet overwinnen, ook bij zichzelf.

Het acteerwerk is soms wat over the top (wat normaal is bij sommige Aziatische films), maar dat neemt niet weg dat het een zeer gevoelige, mooie, hartverwarmende film geworden is, een echte aanrader!



De tweede film was van een ander kaliber: The secret life of bees van Gina Prince-Bythewood



In de algoede traditie van "gooi wat actrices bij elkaar en brouw er een sentimenteel filmpje van", is deze toch één van de betere als je er voor in de stemming bent (denk bijvoorbeeld ook aan Fried Green Tomatoes, Now and then, Boys on the side of zelfs Steel magnolias om het betere werk in dit genre aan te prijzen).

De 14-jarige Lily loopt samen met Rosaleen, haar vaders huishoudster, weg van huis en komt bij de gezusters Boatwright terecht, die in hun onderhoud voorzien door bijen te houden.

Zoet (mierezoet bij momenten), voorspelbaar maar ook wel vertederend is dit een film om op een verloren avond bij weg te dromen.



En die cello? Een van de zusjes Boatwright (gespeeld door niemand minder dan Alicia Keys), bespeelt op regelmatige basis het instrument in de film.

maandag 19 juli 2010

Het jaar van de 9

2009 was zonder twijfel het jaar van de film-negens.
Eentje ervan zag ik in de cinema en twee andere heb ik onlangs op dvd bekeken, waarna ik mij gelukkig geprezen heb voor mijn keuze...

Eerst het goede nieuws:

District 9 kwam uit in september 2009 en vrijwel meteen zat ik in de cinemazaal om dit "evenement" te bekijken: een Zuid-Afrikaanse science-fictionfilm van een onbekende regisseur (maar wel met bakken steun van Peter Jackson) over een hoop buitenaardse wezens die op aarde stranden wanneer hun ruimteschip niet meer te repareren valt.
Wat volgt is een quasi-documentaire die zich afspeelt in de alien-slums waar de "shrimps" tot vierderangsburgers gedegradeerd zijn en we met Wikus Van De Merwe de meest onvoorbereide held in tijden krijgen...

Dikke fun en meteen de 8e plaats in mijn top 10 van 2009 waardig!



De afgelopen weken was ik iets minder happy met wat ik te zien kreeg...

Eerst 9, een computeranimatiefilm over 9 poppen/robotjes die moeten zien te overleven in een post-apocalyptische wereld waar mensen niet meer bestaan en machines de boel overgenomen hebben. Hoofdfiguur 9 moet zich staande weten te houden op een plek die hij niet kent, met vreemde wezens en gebruiken, maar echt boeiend is het allemaal niet...
Jammer, want als iets aanbevolen wordt door Tim Burton én Timur Bekmambetov wil ik dat wel zien en verwacht ik er toch het één en ander van...



En tenslotte Nine, het gedrocht van Rob Marshall (die van het briljante Chicago), gebaseerd op een musical die op zijn beurt gebaseerd is op 8 1/2 van Fellini.
De eerlijkheid gebied me toe te geven dat ik geen van die 2 laatsten al gezien heb (wat Fellini betreft, shame on me, 'k weet het...), dus daar kan ik niets over zeggen, ik kan enkel de film die ik te zien kreeg becommentariëren.

Na herhaaldelijk de trailer te zien, dacht ik dat het best een interessante film ging worden, afgaand op het verzamelde acteertalent dat zich daar te grabbel gooide, kijk zelf maar:



Niet dus...
Het werden 118 minuten met een depressieve Daniel Day Lewis, waarbij zijn verzameling vrouwen op een zijspoor werden gezet en hier en daar een nummertje mochten zingen.

En ik weet (heb een beetje zitten googlen) dat er een hoop Nine-fans zijn op het net die allemaal beweren dat als je het een rotfilm vindt, je er niets van gesnapt hebt...
Wel, ik snapte het concept van de film helemaal, maar vond het toch een verdomd saaie film met een DDL die wéér maar eens zijn zelfde trucjes tentoonspreid - vergezeld van een vréselijk Italiaans accent - en een enorme verspilling van het voor de rest aanwezige acteergeweld.

donderdag 1 juli 2010

Te oud voor speelgoed?

of niet, 't is maar hoe je het bekijkt.

Vorige week woensdag gezien: Toy Story 3, de eerste in een hele rij zomerblockbusters die ons te wachten staan de komende maanden. De ene zal al wat beter te verteren zijn dan de andere, maar als ik zie wat er allemaal in het verschiet ligt, wordt een boekje op mijn terras toch de betere optie...



Toy Story 3 dus...
Compleet gespoilerd door de Facebookpagina wou ik die absoluut zien en ook de lovende kritieken wakkerden dat vuurtje nog een beetje aan (ik ben soms toch zó beïnvloedbaar he...), 'k zou nochtans beter moeten weten.
Nr. 1 was schitterend, nr. 2 wist dat zelfs nog te overtreffen en nr. 3 is bij momenten best leuk te noemen, maar meer ook niet...
De eerste helft van de film sleept enorm aan, er zit geen vaart in en als dat ticket geen 9 euro had gekost, was ik misschien wel weggegaan tijdens de pauze. Chance dat ik dat niet gedaan heb want er kwamen nog enkele best te pruimen scènes na de plaspauze: Spanish Buzz is iets dat je gezien móet hebben en ook mr. tortillahead zal menig lachsalvo doen weerklinken.

Waarschuwing: filmpje enkel bekijken als je a) de film al gezien hebt of b) niet van plan bent om te gaan kijken:



Naar het einde toe zijn er nog een paar nagelbijtende en tranentrekkende momenten (zoals het hoort maw), wat maakt dat de eindbalans voor Toy Story 3 voor mij positief is, enkel spijtig dat je om te beginnen zo'n saaie eerste helft moet doorworstelen...

zondag 23 mei 2010

Ik hou niet van rechtbankfilms...

En daardoor werd het derde en laatste deel van de Millennium-trilogie een ware hellerit voor mij.


Het eerste deel was gewoonweg schitterend: spannend, goed in elkaar gezet en zelfs bij een tweede kijkbeurt boeiend.

Het tweede vond ik iets minder. Doordat ik de boeken niet gelezen heb, kon ik met momenten niet echt meer mee. Er gebeurde zodanig veel dat mijn hersenen er op een bepaald moment genoeg van hadden en niet meer wilden opletten. Altijd lastig en een slecht teken als dat gebeurt... Maar er gebeurde tenminste nog iets en er was genoeg kleur op het scherm te zien om me wakker te houden.

Gisteren was het dus de beurt aan het derde deel en ik moest me alle moeite doen om gewoon wakker te blijven en dat lag dus enkel en alleen aan het feit dat we hier een rechtbankdrama voorgeschoteld krijgen.
Ok, hier en daar deed het aan als een oude X-Filesaflevering, met samenzweringen en geheime genootschappen die achter de rug van de reguliere regering vanalles bedisselen, maar zelfs die konkelfoezende ouwe mannetjes konden me niet bij de les houden, ik kon alleen maar wachten tot de aftiteling verscheen...



Nee, voor mij had deze film niet gehoeven, maar 'k heb dan ook de boeken niet gelezen, misschien dat diehard-fans er wel hun gading in kunnen vinden, maar voor mij was het 2 uur en 7 euro die ik niet meer terugzie...

zondag 18 april 2010

Isabelle Avondrood in de cinema!

Als kind zocht ik mijn heldinnen in strips en boeken, en dat zijn er in de loop der jaren heel wat geweest: Matilda, Ronja, Minoes, Hasse, Yoko, Aria, de hele kliek uit de Kinderen van Moeder Aarde-trilogie (dank u Thea!) en ja, ook Wiske hoorde daar bij...

Later volgde Isabelle Avondrood, de rokende, vloekende, bizarre avonturen belevende journaliste van Jacques Tardi.


Zó zag het leven er in het Parijs aan het begin van de 20e eeuw uit, stelde ik me altijd voor. En zo moest een heldin uit die tijd zich ook gedragen.
Ik had haar met andere woorden meteen in mijn hart gesloten...

Van de stripreeks verscheen in 2007 het 9e en voorlaatste deel - waar blijft het laatste? - en nu is er dan de bioscoopfilm.



Geregisseerd door Luc Besson - die van het schitterende Léon en het hyperentertainende The fifth element (waar blijft trouwens die dvd met Nederlandse ondertiteling?) - en losjes gebaseerd op de eerste albums.

Les aventures extraordinaires d'Adèle Blanc-Sec, zoals ze in het Frans heet, is een waar kijkplezier geworden, tenminste als je de strips kent en je je over het feit kan zetten dat er in de film een pak meer humor te vinden is. Ik heb geamuseerd zitten kijken naar de lotgevallen van juffrouw Blanc-Sec (zoals de wijn), en haar bravoure in het vooroorlogse Parijs.
Je krijgt pterodactyls, levende mummies, een jager op groot wild en een hondje dat gegarandeerd de show steelt...

Blijkbaar was het op de set ook een feestje, want hoofdactrice Louise Bourgoin heeft Luc Besson naar verluid al gesmeekt om een vervolgfilm, iets wat hij in de regel niet doet.
Eerst eens zien of deze een (bescheiden) succes kent, van mij mag er in elk geval een vervolg op komen!

dinsdag 30 maart 2010

Broers, koken en soulmuziek

Mijn eerste kennismaking met Fatih Akin enkele jaren geleden was er eentje waardoor ik eigenlijk liever geen enkele film van hem meer wou zien...

Gegen die Wand vond ik gewoonweg een verschrikkelijke kijkervaring, een marteling die ik me zelfs 2 keer heb aangedaan om er zeker van te zijn...
Ik weet dat er een heleboel mensen zijn die het een fantastische film vinden en ze beweren zelfs dat de passie er van het scherm spat, ik zie die dus nergens en voor mij blijft het een overdreven en vergezocht onding.

Maar in het leven moet je een mens een tweede kans durven geven en Auf der anderen Seite was dan weer een prachtig stukje verhaalvertellen met doorleefde vertolkingen waar ik echt met een goed gevoel buiten kwam. Blijkbaar verschillen ook hier de meningen: veel mensen vinden dit de mindere film, voor mij steekt hij met kop en schouders boven het abominabele Gegen die Wand uit.

Groot was dan ook mijn vreugde toen ik vernam dat er een nieuwe film van zijn hand in aantocht was: Soul Kitchen (bekroond met de Special Jury Prize op het filmfestival van Venetië), een verhaal over broederrelaties, liefde voor muziek en het houden van een restaurant.



Jammer genoeg was ik niet meteen onder de indruk...
Het verhaal is een rommeltje en er wordt lustig aan overacting gedaan - Monica Bleibtreu, een monument uit de Duitse Schauspielerei en hier in haar laatste film (ze stierf vorig jaar), bezondigt zich er ook aan in haar enige scène in de film, maar bij haar werkt het tenminste... De film probeert ook hier en daar op de lachspieren te werken, meestal had dat bij mij echter een averechts effect - het is makkelijk om de lachers op de hand te krijgen als je iemand de kreupele laat uithangen en hem beschamende therapieën laat ondergaan, voor mij mag het wel een beetje origineler...

Over de soundtrack van de film daarentegen kan ik mij enkel positief uitlaten, Fatih Akin ként zijn muziek, wat hij in elk van zijn films weer bewijst. De uitnodigende souldeuntjes komen je hier van alle kanten tegemoet.

Kort gezegd: de soul van Soul Kitchen vind je terug in zijn soundtrack, niet in de soms overdreven geacteerde beelden die je te zien krijgt...

dinsdag 2 maart 2010

Chocolaaaaaaaade!

Ofte een vergelijkende studie van chocolademuseums.

Zondag bevond ik mij namelijk in Choco Story, het Brugse chocolademuseum, en eerlijk gezegd, mijn 6 euro had ik beter aan een stuk chocolade in een pralinewinkel uitgegeven...


Op zich is het museum best wel leerrijk en geeft het de geschiedenis en oorsprong van chocolade goed weer, maar mensen wat is het saai!!!

Vooral als je - zoals ik al 2 keer - het Schokoladenmuseum in Keulen bezocht hebt, want daar wordt het chocoladegebeuren pas ten volle beleefd.



Het begint al bij het uitzicht van het museum: in Keulen ligt het op een eilandje in de Rijn en ziet het gebouw er een beetje uit als een schip dat aangemeerd ligt. Wanneer je binnenkomt heb je een ruime inkomhal waar heel wat te doen is: ticketverkoop, een café met terras en uitzicht op de Rijn en een nogal grote giftshop met allerlei Lindt-producten.
In Brugge daarentegen kom je via een smalle ingang een oud herenhuis binnen, daar is een kleine ruimte waar de tickets verkocht worden en ook een miniwinkeltje met allerlei chocolade(neven)producten - ok, daar kunnen ze weinig aan doen, Brugge heeft nu eenmaal veel oude en niet zo ruime huizen.

Maar dan...
Heel het Schokoladenmuseum is zo goed als interactief en er komen altijd nieuwe displays bij, je kan videospelletjes spelen, aan dingen draaien, ze verschuiven, lichtjes gaan branden en overal word je door het aapje Elli aangezet om mee te ruiken, te spelen en te ontdekken.



In Brugge krijg je grote partijen tekst te lezen waartussen toonkasten staan met wat begeleidend materiaal. Ze hebben trouwens ook aan de kindjes gedacht, want een cacaoboon - die er meer uitziet als een bruine tand en de ene keer Chocolala en de andere keer Choclala heet - geeft hier en daar kort weer wat in het lang en breed op de grotemensenplakkaten staat.



Leerrijk? Zeker, als je al die tekst wil gaan lezen. Interactief? Nougabollen, er is echt nog heel wat werk aan de winkel...

Fazit: hou in Brugge je 6 euro in je zak en ga er ergens een warme choco mee drinken, ben je in Keulen, bezoek dan zeker het Schokoladenmuseum! (en nee, ik heb er geen aandelen in...)

zaterdag 13 februari 2010

Cinemamanieren

... en de mensen die er geen hebben.

De afgelopen weken ben ik 3 keer naar de film geweest en 3 keer kon ik me niet ten volle concentreren op wat er zich op het witte doek afspeelde door het gedrag van mensen rondom mij in de zaal.
En nee, het waren geen tienerhooligans, maar mensen van allerlei slag die me de ultieme bioscoopervaring ontzegden. Toegegeven, ik bevond me telkens in Kinepolis, maar als ik 9 euro moet betalen, wil ik wél van mijn film genieten en me niet zitten ergeren...

zaterdag 30 januari 2010

Jeugdsentiment (*zucht*)

Eindelijk is het zo ver: de verfilming van het prachtige Meester van de zwarte molen is tot bij ons in de bioscoopzalen geraakt.



Ik weet het nog goed, het gebeurde jaren voor de Harry Potter-hype ook maar kón losbarsten: ik kreeg een bibliotheekboek in handen dat heel wat spanning en magie beloofde en wonder boven wonder, het voldeed aan al die verwachtingen! De avonturen van Krabat en Tonda bleven nog weken door mijn hoofd spoken en zelfs nu kan ik me nog hele passages levendig herinneren...

Toen ik te horen kreeg dat het verhaal verfilmd zou worden, kon ik amper wachten om het resultaat te zien. En ongeduldig kind als ik ben, heb ik 'm dan ook al op dvd gezien (gekocht in Duitsland met Duitse ondertiteling - ik kon écht niet wachten) en het is zeker een aanrader voor iedereen die ooit van het boek genoten heeft!

Jekino heeft de trailer van Nederlandse ondertiteling voorzien:



Jammer genoeg speelt hij slechts in "selecte" bioscopen ; in Oost-Vlaanderen moet je daarvoor in de Studioskoop zijn (en zo steun je ook nog eens de kleine bioscoop die moet spartelen om zijn hoofd boven water te houden...).